? تا کی گرفتار کشمکش‌های نفس؟! رها کن.
? مظاهر در یک مرتبه راهنما هستند و در یک مرتبه حجاب هستند.
? وای به حال چشمانی که خشک است!
? برداشتن حجابهای نورانی جز با معارف توحیدی واقعا سخت است
? مقدس‌هایی که گرفتار حجابهای نورانی بودند به خانه علامه حسن‌زاده سنگ می‌زدند.
قسمتی از متن کتاب قرآن و فطرت ، آیت الله سعادت پرور ( رحمه الله )
مقدمه
بر انبيا و اوصيا – عليهم السلام – و تابعین واقعی آنان – که از شناسایی الهی بهره ها دارند – پوشیده نیست که … (جهت مطالعه قسمت های اول کتاب به سخنرانی های روز های قبل مراجعه فرمایید.- کلیک کنید)
… توضیحات زیاد داده شده در این مقدمه، برای آن است که بسیاری از اهل ایمان زمان ما می گویند: اهل سنت و جماعت و … حتی کفار، نمی توانند به حقایق ملکوتی جهان هستی – که تکوین و فطرتا متفطر به آنند – راه یابند و گاهی و یا همواره کلمات آنان را در این امر، ساختگی و یا تنها انتسابی می پندارند، الحمد لله وحده.
نویسنده در شیعه بودن، تعصب ندارم و معتقد نیستم همه ی احکام و وظایفی که از غیر طریق شیعه می باشد، انحرافی است، «با شیر اندرون شود و با جان به در شود»، و در مقام تحقیق و گفتگو، نمی توانم از کلام حقی که یافته ام و هزاران شرح و کلمات صاحبان کمال را دیده و با عده ای از آنان در عصر خود رابطه داشته ام، ندیده پندارم، والله الهادی
فطرت را چگونه می توان توجیه و بیان نمود
تمام کسانی از بشر که به خداوند متعال معتقد می باشند (به جز انبیا و اوصيا – عليهم السلام – که صاحب مقام عصمت و منزلت مخلصيت هستند)، به نوعی ضعیف و یا قوی (در اثر توجه تمام به مظهریت عالم هستی و بی توجهی به ملکوت خویش و مظاهر) در شرک بالله به سر می برند و از فطرت غافل اند؛ مگر آنان که در اثر متابعت آن بزرگواران – عليه السلام – ، به منزلت شهود ملکوت راه یافته باشند، زیرا اقرار و گفتار به یگانگی خداوند متعال به تنهایی، قابل مقایسه با شهود آن نمی باشد، و صرف گفتن اینکه خداوند متعال محیط به اشیا و با آنها است و یا اقامه ی استدلال عقلی و نقلی بر آن، دردی را دوا نمی کند؛ مگر آنکه این گفتار، به شهود مبدل گردد، و گوینده بتواند از خالقیت و قادریت و عالمیت و بصیرت و سمیعیت و … توجه باطنی به اسمای الهی (و عینیت اسماء با ذات او سبحانه) پیدا نماید، وگرنه دانسته و ندانسته همواره در ذهن، اسما را از ذات جدا خواهد پنداشت که این مطلب، ابتلای شرک را در بردارد و در نتیجه این شخص از توحید بی بهره خواهد بود، و این خود شرکی است که خداوند متعال خود را از آن منزه نموده و می فرماید …