اگر انسان در امور زندگی خدا را نبیند خوف می‌کند، سختی مسیر را می‌بیند خوف می‌کند، پیشامد روزگار خوف می‌آورد، تهدیدها خوف می‌آورد، ضعف‌ها و سستی‌ها خوف می‌آورد.
در حالی که اگر انسان خدا را ببیند ترس ندارد، هر چند که فرض بفرمایید سیلی بخورد یا هر کدام از مشکلات.
اگر او دوست دارد و اگر می‌دانیم با اراده‌ی اوست، خوف دیگر معنایی ندارد.
ریشه خوف برمی‌گردد به ضعف انسان که فقط خودش را می‌بیند، در حالی که اگر خدا را ببیند هیچ ترس و واهمه‌ای در هیچ مرحله‌ای از مراحل سلوک نخواهد داشت.
مگر خوف‌های عشقی، محبتی و فراق از دوست که اینها حسابش جداست. این خوف را سالکین دارند و از زیباترین خوف‌هاست، خوفی که در آن غم عشق متولد می‌شود زیباست. در مراحل بالا به خشیت معنا می‌شود.
ولی اکثر خوف‌های ما ناشی از عدم معرفت و باور به خدای تبارک و تعالی است. باید باورمان بشود که « أَيْقَنْتُ أَنَّكَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ ». معلوم است ما یقین نداریم چون یقین بیاید اصلا خوف معنایی ندارد.
سالکین الی الله در مسیر الهی خوف از این دارند که مبادا در وظیفه کوتاهی کنند، این خوف خیلی زیباست و از طرف بزرگان هم تایید شده است.
استاد غفاری، کتاب فتح عشق(شرح دعای افتتاح)،ص۲۰۰.
برای آگاهی بیشتر این مطلب را هم بخوانید: توبه از غفلت (آیت الله سعادت پرور)
.
.
.
کانال استاد غفاری : ایتا ، سروش ، بله ، گپ ، تلگرام ، آپارات
پیج استاد غفاری : اینستاگرام