? جهنم یعنی روبرگرداندن مولا از من و بی‌میلی به عبادت
✅ خوب زندگی کن ولی به خوبیت توجه نکن و از آن عبور کن چراکه مانع شهود می‌شود.
? اشک و خلوت داشته باشید که بدون گریه چیزی نمی‌دهند.
✅ توصیه سلوکی #آیت‌الله_بهجت : اختیارا از حال خارج نشوید مگر به ضرورت.
?جدا نبودن خالق و مخلوق از هم
قسمتی از متن کتاب قرآن و فطرت ، آیت الله سعادت پرور ( رحمه الله )
مقدمه
بر انبيا و اوصيا – عليهم السلام – و تابعین واقعی آنان – که از شناسایی الهی بهره ها دارند – پوشیده نیست که … (جهت مطالعه قسمت های اول کتاب به سخنرانی های روز های قبل مراجعه فرمایید.- کلیک کنید)
فطرت را چگونه می توان توجیه و بیان نمود
تمام کسانی از بشر که به خداوند متعال معتقد می باشند (به جز انبیا و اوصيا – عليهم السلام – که صاحب مقام عصمت و منزلت مخلصيت هستند)، به نوعی ضعیف و یا قوی (در اثر توجه تمام به مظهریت عالم هستی و بی توجهی به ملکوت خویش و مظاهر) در شرک بالله به سر می برند و از فطرت غافل اند؛ مگر آنان که در اثر متابعت آن بزرگواران – عليه السلام – ، به منزلت شهود ملکوت راه یافته باشند، زیرا اقرار و گفتار به یگانگی خداوند متعال به تنهایی، قابل مقایسه با شهود آن نمی باشد، و صرف گفتن اینکه خداوند متعال محیط به اشیا و با آنها است و یا اقامه ی استدلال عقلی و نقلی بر آن، دردی را دوا نمی کند؛ مگر آنکه این گفتار، به شهود مبدل گردد، و گوینده بتواند از خالقیت و قادریت و عالمیت و بصیرت و سمیعیت و … توجه باطنی به اسمای الهی (و عینیت اسماء با ذات او سبحانه) پیدا نماید، وگرنه دانسته و ندانسته همواره در ذهن، اسما را از ذات جدا خواهد پنداشت که این مطلب، ابتلای شرک را در بردارد و در
نتیجه این شخص از توحید بی بهره خواهد بود، و این خود شرکی است که خداوند متعال خود را از آن منزه نموده و می فرماید:
–( سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ) [سورة الصافات 159 – 160]
خدا منزه است از آنچه در وصف می آورند، به استثنای بندگان پاکدل خدا
–( لَوْ كَانَ فِيهِمَا آلِهَةٌ إِلَّا اللَّهُ لَفَسَدَتَا فَسُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَرْشِ عَمَّا يَصِفُونَ) [سورة الأنبياء 22]
اگر در آنها {زمین و آسمان} جز خدا، خدایانی {دیگر} وجود داشت، قطعا {زمین و آسمان} تباه می شد. پس منزه است خدا، پروردگار عرش، از آنچه وصف می کنند.
–( وَلِلَّهِ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى فَادْعُوهُ بِهَا وَذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمَائِهِ) [سورة الأعراف 180]
و نام های نیکو به خدا اختصاص دارد، پس او را با آنها بخوانید، و کسانی را که در مورد نام های او به کژی می گرایند رها کنید.
–( قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمَنَ أَيًّا مَا تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى) [سورة الإسراء 110]
بگو: خدا را بخوانید یا رحمان را بخوانید، هر کدام را بخوانید، برای او نامهای نیکوتر است.
بنابراین اگر حق سبحانه درباره ی توحید صفاتی و افعالی در حدیث قدسی می فرماید: «کُنتُ کَنزاً مخفياً (خفياً ) ، فأحبَبتُ أن اُعرَف ، فَخَلَقتُ الخَلقَ لِکَی اُعرَف.» {بحارالانوار،ج87،ص344}
(من، گنجی پنهان بودم که خواستم شناخته شوم، لذا مخلوقات را آفریدم تا شناخته شوم.)
نباید خالق بودن حق سبحانه را از خلق جدا دانست و اگر می فرماید:
–( إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنْسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا) [سورة الأحزاب 72]
(ما امانت الهی و بار تکلیف را بر آسمان ها و زمین و کوه ها عرضه کردیم، پس، از برداشتن آن سر باز زدند و از آن هراسناک شدند، و ولی انسان آن را برداشت؛ راستی او ستمگری نادان بود.)
نباید عرض امانت (که ولایت الهی به تمام کمالاتش می باشد) بر مظاهر غیر انسان و انسان را در جانبی و مظاهر را در جانبی دیگر بدانیم و چنان که می فرماید:
–( وَإِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَنِي آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلَى أَنْفُسِهِمْ أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ قَالُوا بَلَى شَهِدْنَا)[سورة الأعراف 172]
و هنگامی را که پروردگارت از پشت فرزندان آدم، ذریه ی آنان را برگرفت و ایشان را بر خودشان گواه ساخت که آیا من پروردگار شما نیستم؟ گفتند: چرا، گواهی دادیم.
نباید اخذ کننده ی میثاق را در کناری و بنی آدم را در کناری و شهادت گیرنده را معزول از شهادت دهنده تصور نمود و چنان که می فرماید:
–( إِنِّي جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً)[سورة البقرة 30]
(من در زمین جانشینی خواهم گماشت.)
نمی توان جاعل خلافت را جدای از خلیفه دانست و اگر می فرماید:
–( وَعَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ كُلَّهَا) [سورة البقرة 31]
(و [خدا] همه ی [معانی] نام ها را به آدم آموخت)
نمی توان تعلیم کننده را از تعلیم گیرنده جدا فرض کرد، و چنان که می فرماید:
–( ثُمَّ سَوَّاهُ وَنَفَخَ فِيهِ مِنْ رُوحِهِ) [سورة السجدة 9]
آن گاه او را درست اندام؟؟ کرد، و از روح خویش در او دمید.
–( فَإِذَا سَوَّيْتُهُ وَنَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي فَقَعُوا لَهُ سَاجِدِينَ) [سورة الحجر 29]
پس وقتی آن را درست کردم و از روح خود در آن دمیدم.
–( وَالَّتِي أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا فَنَفَخْنَا فِيهَا مِنْ رُوحِنَا) [سورة الأنبياء 91]
و آن [زن را یاد کن] که خود را پاکدامن نگاه داشت، و از روح خویش در او دمیدیم.
نباید نفخ روح کننده را، جدای از نفخ شده دانست، حتی نباید تصور آن را نمود؛ زیرا تصور و بلکه خیال و وهم آن نیز خطا و خلاف توحید است، علاوه بر این، آیات دیگری در مقام معرفی حق سبحانه می باشد و می فرماید: …
سلام
لطفا صوت جلسات ماه رمضان هم برای دانلود قرار دهید.
با تشکر
یا غفار
سلام
میشه لطفا صوت ها رو هم مثل سخنرانی ماه محرم که گذاشته بودید بگذارید
چون گوشی ما جا نداره، نمیتونم دانلود کنیم و باید آنلاین گوش بدید
اجرکم عندالله
سلام علیکم
چشم ان‌شاءالله