آیت الله غفاری دائم الذکر بودن را اینگونه تبیین کردند:
حضرت می‌فرماید: مرا اینگونه زنده نگه دار که «أحيني ما أحییتني عليه»؛ معنای ساده‌اش این است که مرا با زنده نگه داشتن یادت زنده نگه دار. داشتن این نوع زندگی، محاسبه و مراقبه شدید و تشدید در مجاهده می‌خواهد، اینگونه نیست که بدون مجاهده و فعالیت به انسان چیزی بدهند. انسان همیشه باید در حال مجاهده و تقاضا باشد و نباید این گونه باشد که تنها گاهی از اوقات شبانه روز در حال مجاهده باشد. خیر! شما می‌توانید وقتی که غذا و آب هم می‌خورید به یاد او باشید و هیچ وقت از او غافل نشوید. اصلا برای کسانی که مجاهده دائم دارند، در خوردن، آشامیدن و خوابیدن‌هایشان یک لذت‌های ویژه‌ای وجود دارد.
در ادامه آیت الله غفاری دائم الذکر بودن به روش عملی بیان داشتند:
اگر انسان یک مقدار در مجاهده جدی باشد در هیچ امری غفلت از او سر نمی‌زند. انسان وظایفش را انجام می‌دهد، می‌خورد، حرف می‌زند، درس می‌خواند و… اما هیچ وقت از یاد و لقاء و دیدار او محروم نمی‌شود و غفلت نمی‌کند. رسیدن به این مقام، ممکن و شدنی است. اگر ما همیشه آن «اسئلک» و تقاضا را در همه لحظات داشته باشیم امکان ندارد که خدای تبارک و تعالی آن را به ما عطا نفرماید.
? استاد غفاری، خلوت عشق، ص۳۰۳.
https://shahdeshgh.ir/product/khalvateshgh/
برای آگاهی بیشتر از مطالب حضرت استاد غفاری سایت معرفت نفس را هم ببینید.