صوت جلسه :
شرح غزل علامه طباطبایی
امیرالمؤمنین(ع) فرمودند:«رَحِمَ اللّهُ امْرِءً أَعَدَّ لِنفسِهِ وَاستَعَدَّ لِرَمسِهِ وَعَلِمَ مِن أينَ وَ فى أينَ وَ إلى أينَ ؛ خدا رحمت کند کسی را که خودش را آماده کند و آماده شود برای -بازگشت به- خاکش و بداند از کجا آمده و در کجا هست و به کجا میرود.»
روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم؟!
از کجا آمدهام، آمدنم بهر چه بود؟!
به کجا میروم آخر ننمایی وطنم؟
هر مسیری ابتدا، میانه و مقصدی دارد؛ در این مسیر، به راهنما بیش از هرچیز دیگر نیاز هست؛ چراکه بدون داشتن راهنما، یا مسیر تغییر میکند و ما را منحرف میسازد و یا به کندی به مقصد میرسیم. در این بین، مسیرِ رسیدن به خداوند متعال و هدف خلقتِ ما از همهی مسیرها پر خطرتر و پرپیچ و خم‌تر است و دارای راهنماهای دروغین و قسمخوردهای است که سوگند یادکردهاند تا مقام مخلَصین، ما را از هدف و مطلوب حقیقی دور سازند. «قالَ فَبِعِزَّتِكَ لَأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ إِلاَّ عِبادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِين».
با این وصف برای رسیدن به مقصد و مقصود، راهی جز راه اطمینان و اعتماد به صاحب راه که خود پروردگار متعال و حکیم است، نمیباشد؛ او نیز ما را بهسوی کسانی که وی را شناختهاند حواله داده و دست ما را در دست آنها نهاده و جز اطاعت از آنان چیزی از ما نخواسته است، زیرا آنان با طی کردن مسیرهای ناهموار، به مقصد رسیده و با نوشاندن معارفی عمیق ما را به دستیابی به مقصد، به بهترین وجه راهنمایی میکنند. .. ( جهت ادامه مطلب کلیک کنید )