امام صادق علیهالسلام میفرمایند: هر کس گناهی را مرتکب شود تا هفت ساعت از روز به او مهلت داده میشود.
هر وقت دست به خطا و گناه میزنیم چون زشت است و با زشتیها جمع میشود، انگار به بازوان قنفذ کمک میکنی. پشت صحنه این است. چطور معنویت پشت صحنه دارد، بدیها هم پشت صحنه دارد.
کسانی که مرتب از امام حسین علیهالسلام میگویند، بدانند اگر ملاقاتی در این دنیا صورت نگیرد، در آن دنیا خبری نیست.
باید در تمام مصائب بگوییم: «ما رأيت إلا جمیلا» به این مرحله می رسیم یعنی مقامی که انسان مظهر حقيقت حضرت زینب(س) میشود.
چون ائمه اطهار علیهمالسلام حي هستند، کلامشان هم حی هست، نگاهشان هم حی است. اباعبدالله همان نگاه به حر را همین الان به من و شما هم میکند،
حالا که خدا شما را طوری قرار داده که به دین علاقهمند هستید، سعی کنید از پوسته و ظاهر به مغز و باطن بروید.
این از معرفت است که ما هنوز آن را نچشیدهایم؛ چیزی که برای آن نیاز به تهذیب نفس و خودسازی داریم.
امام صادق علیهالسلام میفرمایند: ما مأموریت داریم چشم باطن شما را باز کنیم .
«طی کردن ره صد ساله، در یک سال» این است که انسان به آن انقطاع برسد؛ منقطع از نیرو، فهم ، حرکت، ذکر و همه چیز خودش بشود! وقتی که منقطع شد، او را میخواهند و میبرند.
باید عمر را به طاعت به سر برد تا او را نظری بر ما افتد، و چون مورد نظر او شوید، مقامی را دارا شوید که مرا بیان گفتار آن نباشد.
خدای تبارک و تعالی، مقامات معنوی را در همین ندادنها قرار داده است. این مقامات را در این نهاده که انسان از خواستههای خودش بگذرد و امر و نهی نکند که خدایا من این را میخواهم و آن را نمیخواهم.